Inhoudsopgave
Inhoudsopgave
Gegevens boek
Gegevens auteur
Samenvatting
Eigen mening
Verwerking opdracht
Bronvermelding
Gegevens boek
Titel: De zesde mei
Auteur: Tomas Ross
Uitgever: De Bezige Bij, Amsterdam
Uitgegeven: 2003
Genre: thriller en detective
Categorie: Semi-fictie
Pagina’s: 295
Prijs: € 10,00
Gegevens auteur
Tomas Ross werd geboren als Willem Pieter Hogendoorn op een onderduikadres. Het pseudoniem Tomas Ross gebruikt hij sinds 1980. Zijn vader Pieter Gerardus Hogendoorn was tijdens de oorlog lid van de verzetsgroep Albrecht en werd na de oorlog gevraagd bij de Binnenlandse Veiligheidsdienst, een instantie die in veel van Ross' boeken is terug te vinden.
Hij volgde het Gymnasium en deed in 1964 staatsexamen. Vervolgens studeerde hij korte tijd geschiedenis aan de Vrije Universiteit Amsterdam. In 1966-1969 deed hij de School voor Journalistiek in Utrecht en in 1975 studeerde hij af aan de Universiteit van Amsterdam in niet-westerse sociologie. Hij werkte als journalist voor het dagblad Het Vaderland en voor de VNU. Bovendien werkte hij op televisie voor de NOS en de TROS. Sinds 1984 is hij fulltime schrijver.
Tomas Ross werd drie keer bekroond met de Gouden Strop, de prijs voor de beste Nederlandstalige spannende roman: in 1987 voor Bèta, in 1996 voor Koerier voor Sarajevo, en in 2003 voor De zesde mei.
Samenvatting
Het verhaal begint bij de vrijlating van Anke uit de gevangenis. Zij heeft daar bijna twee jaar vastgezeten wegens medeplichtigheid aan moord. Samen met wat andere leden van de Vereniging Milieu Offensief (Vmo), een actiegroep die opkomt voor dierenleed, laten in een laboratorium enkele apen, nertsen en chinchilla’s vrij, die later de bewaker vermoorden. Een enkele journalist heeft haar die avond ook gefotografeerd, maar de foto’s zijn nooit gepubliceerd. Van de vijf deelnemers word alleen Anke opgepakt, ze verraad haar vrienden niet. Anke heeft via haar maatschappelijk werkster Thera een appartement in Den Haag kunnen regelen. Ze probeert weer op een normale manier verder te leven. Ze leert hier ook haar nieuwe onderbuurman Erdogan kennen. Met hem gaat ze naar bed nadat hij haar heeft geholpen met het repareren van een gesprongen stop. Maar dat alles loopt uit op een fiasco, omdat ze nog teveel met Peter in haar hoofd zit.
In dezelfde tijd is Jim de Booy een befaamd fotograaf die op zijn motor het hele land doorkruist, voor zijn baan als persfotograaf. Als hij op een dag persoonlijke bestellingen moet afleveren stuit hij op de foto van Anke. Een vrouw waarvan hij zeker is dat hij haar de afgelopen week heeft gezien in een café in een Haagse wijk.
Anke heeft ondertussen gesolliciteerd voor een baantje als secretaresse bij een rechtbank. In de gevangenis heeft ze rechten gestudeerd, maar nooit zou ze advocaat kunnen worden vanwege haar strafblad. Ondertussen zit ze ook flink te dubben. Toen ze in het café zat heeft een politieman haar aangehouden en vertelt dat ze haar nodig hebben, om te infiltreren bij het Vmo. Daar werkt haar vroegere vriend Peter, die verdacht wordt van moord op een milieuambtenaar. Ze hebben aanwijzingen die wijzen naar zijn richting. Zijn overleden vader werkte bij de politie. Na zijn dood hebben ze zijn dienstwapen nooit gevonden. Maar de kogels wel in het lichaam van de liquideerde milieuambtenaar.
Omdat Anke haar strafblad heeft verzwegen krijgt ze het baantje, wat eigenlijk niet meer inhoudt dan papieren nieten en koffie zetten. Op een dag verschijnt een voor haar uit de gevangenis bekende vrouw op het kantoor. Ze probeert haar te ontlopen en wanneer ze haar herkent blijft Anke glashard ontkennen dat ze elkaar kennen. Ondanks alles is de directie toch te weten gekomen van haar strafblad en wordt ze die dag nog ontslagen. Op de terugweg wordt ze weer aangehouden door de politieman, Van Dam, die haar het verhaal van Peter vertelt. Ze verdenken hem en zijn vriend Volkert van een moord op een man in een bos. Ze willen graag dat Anke infiltreert en de zaak onderzoekt. Anke twijfelt eerst maar stemt een paar dagen later toch in. Mede door het feit dat ze haar strafblad dan vernietigen en dat ze er een grote som geld mee verdient.
Rond dezelfde tijd neemt Jim ontslag bij de Volkskrant, omdat ze weigeren zijn foto’s te plaatsen. Hij krijgt een baan aangeboden door de ‘Nieuwe Revu’. Hij moet een fotoreportage maken over Pim Fortuyn in de aanloop tot de verkiezingsdatum. Dit baantje neemt hij met open armen aan, omdat hij het geld hard nodig heeft voor de verzorging van zijn gehandicapte dochtertje. Tijdens een van zijn reportages wordt zijn fototoestel (Hasselblad) door een jongen in een zwart jack gestolen en even later kapot gegooid. Alleen maar omdat hij hem had gefotografeerd. Jim herkent hem als een van de jongens die samen met Anke de overvallen heeft gepleegd en besluit nog een keer naar de wijk te gaan waar hij haar het laatste heeft gezien. In de hoop het adres van die jongen te krijgen en hem zijn toestel te laten vergoeden.
Op een avond gaat Anke met Erdogan eten, met wie ze ook een goede band heeft opgebouwd, maar officieel hebben ze geen relatie. Tijdens hun etentje vertelt Anke aan hem dat ze voor werk voor onbepaalde tijd naar Praag gaat, omdat hij niet weet van haar criminele verleden. Erdogan vind het jammer, maar accepteert het. Op hetzelfde moment komt Jim binnen, die Anke herkent en tegen haar begint over de overval op het laboratorium en over zijn Hasselblad die door haar vriend is kapot gemaakt. Anke probeert alles te ontkennen, maar houdt dat niet vol. In paniek rent ze weg.
Een paar dagen later begint haar nieuwe leven in Amsterdam. Ze ontmoet Peter in zijn stamcafé en meteen klikt het weer. Hij verontschuldigt zich voor het feit dat hij haar nooit is op komen zoeken en verder praat hij er niet over. Anke kan een baantje krijgen bij het Vmo, maat weet weinig informatie los te krijgen. Als Peter op een avond bij haar langs komt, gaan ze zelfs met elkaar naar bed. Hiervan baalt Anke ontzettend en ze wil met de baan stoppen. Ze belt het noodnummer en wordt een uurtje later opgehaald door een taxi. Ze weet niet dat Vivian, de vriendin van Peter, heeft gemerkt dat Peter vreemd gaat en haar achtervolgt. Op de plaats van bestemming aangekomen bespreekt ze het geval, maar Van Dam wil nog niet dat ze stopt. Hij noemt dat een deel van de baan.
Als ze even naar de wc gaat, komt ze daar ineens Vivian tegen, die hun gevolgd is. Vivian heeft wel door dat Anke aan het infiltreren is en wil haar daarom vermoorden. Anke geeft Vivian in paniek een paar slagen met de wc-borstel tegen het hoofd en rent in paniek terug naar de taxi. In de taxi hoort ze van Van Dam, dat Vivian dood is. Hier schrikt ze van, want dat kan haar weer in de bak krijgen. Van Dam dreigt dat hij haar op zou pakken als ze stopt. Anke is doodsbang en gaat door.
Ondertussen vind Erdogan het vreemd dat hij niks van Anke heeft gehoord, behalve enkele vreemde telefoontjes. Als op een dag de een telefoonbedrijf langskomt om de ruis op zijn net te controleren, en hij daarvoor ook eventjes bij Anke naar binnen moet, wordt in die tussentijd de nerts van Anke aan zijn telefoon opgehangen. Met de boodschap dat hij moet stoppen zich niet met haar zaken moet bemoeien. Erdogan die erg geschrokken is belt in paniek Jim de Booy op, die al meerdere keren iets heeft ingesproken op de voicemail van haar. Samen komen ze erachter dat Anke voor de Algemene Inlichtingen en Beveiligingen Dienst (AIVD) werkt en dat ze bij de vmo aan het infiltreren is. Als ze dan ook nog wordt gezien als een van taartengooiers op Pim Fotuyn is het genoeg voor Erdogan. Hij achterhaalt via de bank haar nieuwe adres en zoekt haar op. Anke die net het avontuur met Vivian te boven is, ziet hem voor haar huis staan en voelt zich onveilig. Als ze ziet dat Erdogan weg gaat, gaat ze naar binnen en neemt ze het aanbod van de net bevallen vrouw van Volkert aan. Ze mag drie maanden wonen in het huis van haar buurvrouw.
Als Erdogan merkt dat Anke hem weer is ontvlucht, wordt hij kwaad. Hij twijfelt of hij haar moet helpen of moet laten stikken. Maar op dat moment wordt er gebeld vanuit Turkije dat zijn oudste broer erg ziek is en op sterven ligt. Hij gaat naar hem toe en pas als er twee weken later wordt aangebeld met de vraag of zijn bovenbuurvrouw ook thuis is, omdat haar vader is gestorven, besluit hij naar haar toe te gaan. Het is dan Bevrijdingsdag.
In dezelfde tijd probeert Anke weer een leven op te bouwen in de nieuwe wijk. Ze sluit vriendschap met de vrouw van Volkert en past regelmatig op haar dochtertje. De vrouw van Volkert vertelt haar enkele malen dat ze bang is, dat Volkert iets stoms gaat doen. Dat hij een pistool heeft, en dat ze een doos condooms heeft gevonden, vol met chemicaliën. Anke op haar beurt geeft dit weer door aan Van Dam. Ook komt ze erachter dat Volkert en Peter schietoefeningen doen in een nabijgelegen bos.
Als ze op een dag de kat van Volkert op zijn dochtertjes kamer ziet, besluit ze de kat even weg te halen. Het meisje is namelijk allergisch voor kattenharen. Ze ontdekt onder de commode een map. In die map zit een plan om Pim Fotuyn te vermoorden, op maandag 6 mei, na het interview bij BNN. Anke is helemaal over haar toeren en belt het alarmnummer. Op dat moment komt Peter binnen. Hij is kwaad op haar omdat hij hen heeft bedrogen en overmeestert haar.
Op dat moment loopt Erdogan door de straat op zoek naar Anke. Hij ziet Peter uit haar huis rennen en volgt hem. Hierdoor hoort hij het telefoongesprek, waaruit hij opmaakt dat er iets naars met Anke is. Hij gaat haar huis binnen en bevrijdt Anke. Anke wil niet naar de politie, maar belt nog wel naar Van Dam waar ze de boodschap van de moord achterlaat.
De volgende dag wil ze perse naar de plek waar Pim Fotuyn vermoordt wordt, omdat ze wil zien hoe de politie Peter oppakt. Op de plek aangekomen ziet ze Van Dam, maar ook Jim de Booy, die nog steeds bezig is met zijn reportage. Hij wil het mediapark op, maar mag dat om een of andere reden niet. Wel kan een jongen zonder perskaart gewoon doorlopen van de politie. Anke herkent hem als Volkert. Een paar minuten later horen ze enkele schoten. Pim Fortuyn is doodgeschoten, terwijl de AIVD wist dat dit zou gebeuren. Maar ze hebben het toegelaten, omdat ze hem zagen als een bedreiging voor de Nederlandse samenleving.
Eigen mening
Ik vind dat de voorkant niet veel over het boek verteld. Je ziet Fortuyn zwaaiend in de auto zitten. Ik vind wel dat het een gepaste voorkant is. Ik denk dat de schrijver ermee bedoeld dat hij ons soort van uitzwaait. Hij zegt dag tegen de mens. De achterkant van het boek maakte mij wel nieuwsgierig naar de rest van het verhaal. Vooral de recensies.
Ik had dit boek gekozen, omdat ik van detectives en thrillers houd. Daarnaast had ik ook al een aantal documentaires gezien die over Pim Fortuyn zijn moord gingen. Toen ik het boek had gekozen waarschuwde mijn moeder me dat de boeken van Tomas Ross niet gemakkelijk om te lezen zijn. Dit viel me achteraf wel mee. Het taalgebruik van dit boek is niet heel moeilijk. Dialogen en beschrijvingen worden prettig afgewisseld waardoor je het boek wel gemakkelijk doorleest. Wel gebruikt de auteur vaak lange zinnen, die je soms wel twee keer moet lezen. Ook komen er soms politieke termen in voor die ik niet altijd kende.
Eerst vond ik het maar een saai en langdradig verhaal, maar toen ik verder begon te lezen werd het steeds leuker en begon ik het verhaal ook te snappen. Vooraf had ik verwacht dat het grootste gedeelte van het boek over Pim Fortuyn en Volkert van der Graaf ging, maar dat bleek niet zo te zijn. Omdat het verhaal gebaseerd is op waargebeurde feiten komt het heel realistisch op je over. Dat vond ik goed aan dit verhaal. Als je het net uit hebt ben er van overtuigd dat de moord echt zo gepleegd is.
Mijn conclusie is: lezen dit boek. Voor mensen die in de politiek geïnteresseerd zijn is dit een uitstekend boek. Als je niets van de politiek af weet zou ik het boek afraden of Google erbij gebruiken, want er worden veel politieke namen genoemd. Het boek is voor en met Theo van Gogh geschreven als een soort filmscript/synopsis om later een film er over te maken. Ik heb zelf nog op internet gezocht of de verfilming er was, maar ik heb hem niet kunnen vinden.
Verwerking opdracht
Brief aan hoofdpersoon
Geachte Pim Fortuyn,
De afgelopen weken heb ik veel over u gelezen en gehoord. Met uw uitspraken is niet iedereen het mee eens. Soms zei u dingen over bevolkingsgroepen die bij die groep hard aankwamen. Zo hard zelfs dat ze u bedreigden. Laatst op het nieuws zag ik dat er taart naar uw hoofd werd gegooid. Ze riepen: “Op naar de nul zetels.”en “Geen racisme, geen stem.” U was altijd scherp naar de Islam, was dat nou nodig? Er is verteld dat u ernstig was bedreigd. U kreeg dreigende mails. In zulke mails stond dat u vermoord zou worden op 11 mei. Ik snap niet dat u daar dan niet bang van werd. Waarom had u geen bodyguard of een beveiliger aangenomen. U viel op mannen en dat verbergde u niet, maar gingen de dreigementen daar ook over. Nu u er niet meer bent had u het dan ook anders gedaan als u het toen wist? Was u met deze wetenschap de politiek in gestapt en als u het wist was u dan ook zo uitgesproken geweest over het islamitische geloof? Op de dag dat u vermoord werd was de AIVD op de hoogte, maar u niet. Bent u ook boos op hun dat ze het u niet hebben verteld? Waarom denkt u dat de AIVD u niet op de hoogte heeft gebracht van de aanslag op u? Ik denk dat binnen de AIVD veel vriendjespolitiek was en dat ze het daar niet met uw stellingen en uitspraken eens waren. Ze zagen nu eindelijk een weg om van u af te komen. Of dat ze dachten dat u het wel zou overleven en dat u er dan wat van zou leren. Dat u dan misschien zou stoppen in de politiek. Hoe denkt u daarover?
Stel u voor dat u het overleefd had. Was u dan verder gegaan in de politiek? Had u dan gewoon naast meneer Rosemöller en meneer Melkert gezeten tijdens de debatten en verkiezingen?
U leeft niet meer, maar als u nog geleefd had dan had ik deze brief niet naar u gestuurd. Het liefst zou ik dan bij u op de koffie willen en het er over hebben. Dan zou ik willen vertellen dat uw goeie vriend Theo van Gogh een film over u heeft gemaakt en dat hij om eigenlijk de zelfde reden als u is vermoord door een extremist. Bent u trots op Theo dat hij is verder gegaan waar u bent gebleven (maar dan niet in de politiek) of bent u juist boos dat hij wel de gevaren wist maar gewoon is door gegaan. Over alles wat ik tot nu toe weet van u denk ik dat u een hele sympathieke, duidelijke en inspirerende man bent. Met veel uitspraken die u gedaan heeft, ben ik het wel mee eens. Ik weet niet of ik ze zelf publiekelijk zou uiten. Na de dood van u en Theo van Gogh durven veel mensen niet hun mening te geven. In de toekomst hoop ik dat dat anders zal zijn, dan is uw dood niet voor niets geweest.
Met vriendelijke groet
Marrit Tuininga
Bronvermelding
Internet:
http://www.bol.com/nl/p/de-zesde-mei/1001004006539157/
http://www.lezenvoordelijst.nl/zoek-een-boek/nederlands-15-tm-19-jaar/d/de-zesde-mei/
http://www.youtube.com/results?search_query=pim+fortuyn+taart
http://www.tomasross.nl/
http://nl.wikipedia.org/wiki/Tomas_Ross
Boek:
De zesde mei, Tomas Ross.
Verslag van vorig jaar: Moordvrienden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten