Inhoudsopgave
1. Samenvatting.
2. Gegevens auteur.
3. Mijn mening.
4. Verwerkingsopdracht.
5. Bronvermelding.
Samenvatting.
Milo is een jongen van 14 jaar. Hij woont bij zijn moeder thuis, want zijn vader is er vandoor gegaan. Vroeger werden hij en zijn moeder mishandeld door zijn vader. Op een dag is dat erg uit de hand gelopen. Zijn vader is naar de gang gelopen, deed de deur open en was weg. Hij is nooit meer terug gekomen. Milo heeft niet veel vrienden. Hij wordt veel gepest op school. Het is zelfs zo erg dat er een website bestaat tegen Milo. Waar filmpjes en foto’s te zien zijn van hem, dat hij zwaar gewond is en dat hij moet huilen. De docenten weten dat hij gepest wordt, maar ze zeggen dat hij wat harder en feller moet zijn. Behalve zijn moeder. Hij heeft niks tegen haar gezegd over het pesten. Hij schaamt zich ervoor. Zijn moeder heeft het niet makkelijk. Ze moeten leven van een minimumloon. Ze werkt als verpleegkundige in een ziekenhuis.
Op een gewone schooldag kwam de directeur in het lokaal met een jongen. Hij heet Finn Kimmel. Hij was fors gebouwd en had een pokdalig gezicht. Milo dacht daar moet je maar geen ruzie mee krijgen. Er was nergens plek meer, dus moest hij naast Milo zitten. Hij durfde niet op zij te kijken maar deed het toch. Finn keek nors voor zich uit en heeft de hele week niks tegen hem gezegd.
Een week later hadden ze les van meneer De Grien. Er liep een spin over Milo’s tafel. Hij zag hem lopen, pakte hem op en trok de poten uit zijn romp. Finn keek gefascineerd naar hem. Hij zij: “Wow mooi gedaan man.” Vanaf dat moment waren ze vrienden. Hij zorgde ervoor dat Milo nauwelijks gepest werd. De ergste pestkoppen waren Jeffrey, Darrell en Cindy. De rest zijn allemaal meelopers. Cindy had de website tegen Milo gemaakt. Ze had een relatie met Jeffrey. Ze deden niet veel samen. Het enigste wat ze samen deden was Milo pesten. Sinds Finn bij hun in de klas zat, werd Milo niet meer gepest. Hij was wel wat de “bad guy”. Daar durfden ze eigenlijk niks tegen in te brengen.
Na een tijdje komt Milo erachter dat Finn dode dieren opzet. Zelfs vertelt hij dat hij na een ruzie met zijn zusje haar konijn levend had gevild. Milo en Finn hadden in het bos dicht bij het huis van Milo een boomhuis gemaakt. Daar hadden ze een hond verstopt die ze hadden gevonden op straat. Na school kwamen ze daar veel. Op een dag zaten ze daar en zei Milo: “Moeten we hem niet te eten geven?” Finn keek naar het beestje en aaide hem wat vreemd en zei: “Nee, als ze geen eten krijgen gaat hun huid losser zitten en kan je hem beter villen.” Milo schrok maar zei niks. Een paar dagen later komen ze en vinden de hond dood aan. Hij is vast gestorven, omdat hij geen eten kreeg. Ze hebben hem met zijn tweeën gevild en opgezet. Het voelde goed voor Milo. Hij kon er al zijn agressie in kwijt. Hij werd altijd gepest en hij moest altijd lijden. Hij vond het fijn dat het nu andersom was. Nu mocht iemand anders voor hem lijden. In de tijd dat hij dat deed voelde hij zich de macht hebben over het kadaver.
Het werd erger. Ze gingen van een kat, naar een hond en nu naar een kind van vijf jaar. De jongens waren wat aan het rondhangen in een speeltuin tot er een jongetje aan kwam zetten. Finn begon hem wat uit te dagen dat hij bij hun moest komen, want dan was je cool. Toen hij eenmaal bij hun was vroeg Finn: “Wil je wat cools zien?” De jongen twijfelde even, maar ging vervolgens mee. Milo had een beetje een onderbuikgevoel, eigenlijk vanaf het begin al. En het klopte. Hij fluisterde tegen Finn: “Moeten we dit wel echt doen?” Finn keek niet eens op en liep gewoon door met het jongetje. Toen ze in de bosjes waren begon Finn het jongetje te slaan met een stok. Steeds harder en harder. Hij lag al bij de eerste klap op de grond. Toen Finn klaar was mocht Milo. Hij keek naar het jongentje die zachtjes fluisterde: “Mama.” Milo dacht niet toegeven. Doe net of het Jeffrey is. Hij deed z’n ogen dicht en begon te slaan met de stok. Hij wist niet dat hij zo hard kon slaan. Toen hij klaar was zei Finn: “Kan je even een foto van mij maken met hem.” Milo durfde eigenlijk niet te kijken.
De moeder van het jongetje zocht het jongetje, maar toen ze hem vond leefde hij al niet meer. Milo en Finn hadden zo goed hun sporen uitgewist, dat ze nooit in verband gebracht zouden worden met het jongetje. Althans dat dachten ze.
Het was meteen in de kranten te lezen en op het nieuws te zien, maar niemand kon de ouders en de politie vertellen wie het had gedaan. Milo heeft vaak op hetr punt gestaan om het tegen de politie te zeggen, maar Finn hielp hem van zijn gedachten af. Hij durfde nooit tegen Finn in te gaan, want hij was bang voor Finn.
Een tijd na dat het gebeurd was, kon Milo het niet meer aan. Finn had gezegd dat het wel over zou waaien, maar dat was niet het geval. Op school werd er veel over gesproken en het wat ook nog steeds in het nieuws. Na schooltijd gingen ze naar Milo’s huis. Hij durfde er eigenlijk niet over te beginnen, maar deed het toch. Hij zei: “Finn, ik denk toch dat het beter is als we naar de politie gaan.” Waar hij al bang voor was gebeurde. Finn stond op en zei: “Helemaal niks daarvan. Wij houden gewoon ons mond, het waait van zelf weer over.” Milo dacht dat hij maar rustig moest blijven anders kon het wel goed mis gaan. “Ik denk dat we dan maar een tijdje geen contact meer moeten hebben,” zei Milo. Finn stond op, pakte zijn jas en zei boos: “Zo snel kom jij niet van mij af. Je hoort nog van me.” En weg was hij. Milo snapte niet wat hij ermee bedoelde, maar ’s avonds werd het hem duidelijk. Hij kreeg een mailtje van Finn met de afbeelding van het jongetje dat gewond op de grond lag. Hij moest hiervan overgeven.
De volgende ochtend stond Milo op het schoolplein. Darrell, Cindy en Jeffrey stonden ook op het schoolplein, maar hij zag Finn nergens. Hij zag in zijn ooghoeken dat zij ook naar Finn aan het zoeken waren. Hij wilde net weglopen om de pesterijen te voorkomen, maar hij was al te laat. Het ploegje kwam naar hem toe lopen. Ze riepen: “Is je vriendje Finn er nog niet, laat hij je in de steek?” Niet op reageren dacht Milo. Hij probeerde weg te komen, maar dat lukte niet. Ze hielden hem stevig vast bij zijn armen. Ze begonnen hem te slaan en te schoppen, maar ineens hoorde hij een oorverdovende knal. Hij sloot voor een paar seconden zijn ogen en deed ze toen weer open. Hij zag dat Jeffrey naast hem op de grond lag in een plas bloed. Iedereen begon te gillen en rende naar binnen. Na een paar seconden was er weer een knal. Finn had Darrell ook neer geschoten. Nu hoorde je alleen nog maar hard gegil uit het schoolgebouw komen. Opeens was het stil en riep Finn hem: “Milo hier komen, we gaan ze te grazen nemen.” Zonder er bij na te denken stond hij op en kreeg hij een wapen in zijn hand. Ze liepen door de school langs de lokalen. In elk lokaal zaten kinderen en leraren onder tafels. Toen ze langs een lokaal liepen zag Milo Cindy zitten, omdat Finn niet wilde stoppen liep hij ook door. Hij genoot wel van de angst in Cindy’s ogen. Hij had haar nog nooit zo bang gezien. Even later hoorde hij weer een knal en zag meneer De Grien op de grond liggen. Meneer De Grien had Finn nooit goed behandeld volgens hem. Dus daarom moest hij dood van Finn. Toen zei Milo: “Finn, vaarwel vriend.” Hij richtte het wapen op Finn en schoot.
Hij zat nu al twee dagen op het bureau. Althans dat dacht hij, want nergens hing een klok. Zonet is zijn advocate geweest. Eerst wilde hij haar niks vertellen. Net zoals bij elke verhoring. Hij vertelde niks, omdat hij bang was om iets verkeerds te zeggen. Zijn moeder had zijn advocate geregeld. Zij is een van de bekendste kinderadvocate van Nederland. Zij dacht dat hun de zaak konden winnen als Milo niks meer zegt. Hij heeft na het incident zijn moeder niet meer gezien en verlangt erg naar haar. Hij weet dat hij zo meteen weer een verhoor heeft. Hij word er gek van. Bij elk verhoor bij wie dan ook blijft hij ontkennen. Op televisie word hij ook wel “de meeloper” genoemd. Dat Milo niks misdaan heeft, dat het de schuld is van de pesterijen en Finn.
De derde verhoor zat er op voor Milo. Hij mocht weg, omdat hij had overgegeven. Ze hadden een foto laten zien van het jongentje dat ze hadden mishandeld. Over twee weken is de rechtszaak. Gelukkig heeft de politie nog niet veel bewijs van dat hij bij de mishandeling was van het jongentje. Alleen dat er iemand bij moet zijn geweest die de foto heeft gemaakt. Hij kreeg ook te horen dat er een nieuws uitzending helemaal in teken was van hem. Zijn moeder had daar aan meegeholpen. Hij kon het eerst niet geloven dat zijn moeder dat had gedaan. Zelfs Cindy was in de documentaire te zien.
Tijdens de rechtszaak zag hij zijn moeder weer voor het eerst. Ze zag er oud uit. Ze had wallen en haar haar stak alle kanten op. Hij had haar moeder nog nooit zo gezien. Hij schrok er erg van. Hij bleef haar maar aankijken maar ze keek niet terug. Hij was boos op haar. Waarom had zij hem nooit bezocht in de gevangenis en waarom had ze meegeholpen met de documentaire. Tijdens de zitten heeft de rechter besloten dat hij niet schuldig was maar een slachtoffer. Hij was opgelucht. Hij mocht eindelijk weer naar huis toe.
Hij en zijn moeder hadden besloten om te verhuizen. Ze gingen in het buitenland wonen, omdat iedereen hem kende in Nederland. Zo kon hij geen nieuwe start maken. Toen hij aan het inpakken was zag hij een schim in zijn raam. Verder in de straat. Toen hij goed keek zag hij dat het Cindy was en moest lachen. Ze keek doodsbenauwd en fietste met een rotgang weg. De volgende dag zag hij haar weer in de straat, maar nu zag zij hem niet. Hij liep naar haar toe en zei met een lacherige toon: “Wat brengt jou hier?” Ze vroeg hem dingen over die dag zoals waarom hij haar niet had geliquideerd. Hij moest lachen en heeft alles uit gelegd. Ze werd steeds banger. Hij pakte haar stuur vast en zei: “Je hoort nog van me.” Ze ademde niet meer een keek hem een paar seconden aan met open ogen. Ze rukte zich los en fietste als een speer ervandoor. Hij moest lachen en liep naar binnen.
Gegevens auteur.
Natasza Tardio werd geboren in 1969 in Assendelft. Op haar 18de schreef ze voor het eerst een toneelstuk, dat werd opgevoerd onder begeleiding van studenten van de toneelschool in Amsterdam. Vanaf dat moment liet het schrijven haar niet meer los. Na het behalen van haar HBO-propedeuse aan de Lerarenopleiding in Amsterdam, voltooide Natasza haar studie aan de Hoge School voor Journalistiek – Forum in Utrecht.
Natasza schrijft als freelance redacteur en journalist artikelen en interviews voor verschillende tijdschriften,bladen en websites.
- In juni 2009 schreef zij in opdracht van uitgeverij Carrera de biografie van Peter van der Hurk, Mijn Zesde Zintuig, een boek dat tevens werd genomineerd voor de ParaVisie Award 2009.
- In juni 2010 is Spiegelbeeld, mijn leven met anorexia uitgekomen bij uitgeverij De Boekerij. Het is het levensverhaal van Sharmeela de Roo.
- In november 2010 is Bedrogen uitgekomen bij uitgeverij De Boekerij. Hierin wordt het ware verhaal van Annemieke Linders verteld.
- In april 2011 is Kus kus, bezness uitgekomen bij uitgeverij De Boekerij. Hierin wordt het verhaal van Noor Stevens verteld.
- In maart 2012 maakt Natasza haar debuut als young adult auteur bij uitgeverij Pimento met de psychologische thrillerMoordvrienden.
- Nu is ze weer een nieuw boek aan het schrijven. Ze is een facebook pagina begonnen waar ze alles laat weten over haar nieuwste boek.
Eigen mening.
Ik vond het een heel indrukwekkend boek, hoe iemand zich zo kan mee laten slepen door anderen en wat het kan doen met mensen die gepest worden. Tuurlijk word bij ons op school ook wel eens wat geplaagd, maar zo heftig heb ik het nog nooit meegemaakt (gelukkig niet). Het is ook wel fijn om te lezen uit andere personages hoe die zoiets meemaken. Je kan ook zien hoe een advocaat het meemaakt. Of ze hun als een crimineel, slachtoffer of cliënt zien. Het boek laat zien hoe elk personage het beleeft. Als ik een boek koos in de bieb en ik wist dat het uit verschillende personages werd verteld, legde ik hem meteen weer terug. Ik had geen goede ervaringen met zulke boeken, maar als ik nu zo een zie neem ik hem meteen mee. Ik hou zelf heel erg van heftige verhalen het kan bij mij niet heftig genoeg. Dus dit was een super boek voor mij. Ik wil zelf ook politie agente worden dus het is ook leuk om boeken over dit soort onderwerpen te lezen. Hoe politie agenten ook helemaal fout kunnen zitten. Ik bedoel met fout zitten de epiloog. Als ik niet de epiloog had gelezen had ik nog steeds gedacht dat die jonge onschuldig was. Dat bedenk ik me de hele tijd, ik vind dat zo raar. Dan had ik een hele andere gedachten van die Milo. Voortaan als ik een boek lees, lees ik altijd de epiloog als laatste ook al staat er wat over de auteur in ik lees hem altijd.
Dit boek is echt een aanrader voor mensen die van thrillers houden of van heftige boeken. Dit boek heeft wel veel indruk op me gemaakt. Je hoort altijd wel die verhalen dat kinderen zelfmoord hebben gepleegd omdat ze gepest zijn. Dat is natuurlijk ook heel erg maar dit vind ik heftiger want hij doet zijn omgeving wat aan en niet zich zelf. Ik had nog nooit z’n verhaal gehoord. Ik vind het wel dat er wel meer aandacht aan moet worden besteed aan dit soort onderwerpen, want ik denk niet dat kinderen uit mijn klas ooit zoiets hebben gehoord.
Ik vind dit boek moeilijk te vergelijken met de andere boeken die ik heb gelezen, want het is een heel ander onderwerp. Als ik kijk welk boek ik leukst vond staat de zesde mei wel op nummer een en deze komt dan als tweede. De zesde mei, omdat ik politiek heel interessant vind en vooral de moord op Pim Fortuyn. Dit boek is niet echt gebeurt, maar zou wel kunnen gebeuren en het boek de zesde mei is echt gebeurt. Er zijn genoeg beelden van Pim Fortuyn, maar Milo heeft ze zelf bedacht. Vandaar dat ik de zesde mei wat leuker vind.
Verwerkingsopdracht.
Pesten
Wat is pesten nu precies?
Is dat iets,
Waar ik voor kies?
Pesten is erger dan je denkt.
Denk maar niet,
Dat je er iemand liefde mee schenkt!
Pesten maakt iemand kapot.
Niet alleen kapot,
Maar diegene voelt zich ook gewoon rot!
Pesten! begin er niet aan.
Je kunt het beter laten gaan.
Mensen kapotmaken,
Dat doe je toch niet voor de lol?
Je maakt mensen,
Er alleen maar mee dol!
Als je pest,
heb je het verpest.
Het onderwerp van het boek is pesten, dus ik vond het een goed onderwerp voor mijn gedicht. Zoals ik in mijn gedicht vertel maak je mensen kapot met pesten. Je zag het ook bij Milo dat hij er helemaal aan onderdoor ging. Hij liet het blijken in huilen of er aandacht voor vragen, maar van binnen ging hij kapot. Bij dit boek kan je ook goed de gevolgen van pesten zien en ik vind het goed dat over dit onderwerp boeken worden geschreven. “pesten is erger dan je denkt.” Klopt, veel mensen denken dat als ze pesten het niet veel effect heeft op de persoon die ze pesten. Ze zien het zelf ook meer als plagen. Vaak hebben mensen er later nog last van.
Bronvermelding.
Internet: https://www.crimezone.nl/web/Thriller/9789049925369_Moordvrienden.htm#.U0_QEGufYyU
http://www.crimezone.nl/web/Auteur/Natasza-Tardio.htm
Het boek zelf natuurlijk.
Ik kon eigenlijk niet veel op internet vinden.
Afbeeldingen:
www.google.nl
